Helder Trpejca

30 juli 2015
Ohrid houden we vanwege het toerisme en gebrek aan goede strandjes voor gezien. De bus moet ons naar het kleinste dorpje aan het meer brengen waar we ons geluk opnieuw gaan beproeven. Want we willen in het heldere water zwemmen waar het meer zo befaamd om is. Trpejca bestaat uit een paar straatjes die steil richting water lopen. Diverse huizen met bordjes 'rooms to rent' waarvan we er lukraak één kiezen. Twee in het zwarte gekleedde bejaarden ontvangen ons allerhartelijkst. Ze stellen zich direct voor, luisteren en lachen om onze namen en zetten direct de raki op tafel. An en Noor vertrekken hun gezicht enigszins bij het drinken van een glaasje gelig sap. B-52, vermoeden ze. De kleindochter (?) troont ons mee naar een wat sjofele kamer met tweepersoonsbed. Goedkoop en we vinden het wel leuk zo op bezoek bij een Macedonische opa en oma. Met een dikke sprei op de vloer improviseren we een derde bed.

Visjes
Beneden bij het water is een klein keienstrandje. Het ziet er fantastisch uit, met een paar kleine restaurantjes in de rug en een handjevol Macedonische toeristen. Het water is ongelooflijk helder!! Zelfs vanaf het einde van een kleine aanlegsteiger kijk je zo op de bodem. We zien de kleine visjes zwemmen. Dezelfde die in Amsterdam -en elders- commercieel worden uitgebaat om de huidschilfers van je voeten te strippen. Maar dat kan hier dus gewoon in de natuur. Als je rustig blijft zitten, komen ze naar je toe en voel je hoe ze zich even aan je vastzuigen. Noor en An gaan op jacht om te bestuderen hoe ze dat nu precies doen, terwijl ik net ontdek dat er in dit dorp helemaal geen ATM is om mijn slinkende portemonnee te vullen. Ik blijk helemaal terug naar Ohrid te moeten!!

Door het raam
De rit op en neer kost me twee uur. Op de terugweg zit ik naast een vrouw uit Skopje die me van alles vertelt over het gevecht op de lokale taximarkt. En als ik ergens sta te wachten op een aansluiting komt een oude man naar me toe die in Duits omstandig uitlegt hoe lang het nog duurt en me uitnodigt voor een kop koffie. Uiteindelijk wacht hij tot ik 'veilig en wel' in een bus zit. Ik was weer even vergeten hoe het is om alleen te reizen! Hoe gemakkelijk je contact legt -nog gemakkelijker dan dat je met kinderen reist- en stel me voor hoe ik over een jaar of vijf die draad misschien wel weer oppak.
Bij terugkomst in Trpejca maant Noor me vanaf het balkonnetje dat ik moet 'meespelen' -oma kijkt me wat argwanend aan- dat ik net van het strand kom. In de tijd dat ik weg was, en wat veel langer duurde dan verwacht, zijn Noor en An door het slaapkamerraam naar binnen geklommen, op zoek naar koekjes. Het schijnt nogal een avontuur geweest te zijn: de een stond voor de ander op wacht terwijl oma vanuit haar ooghoeken de situatie gadesloeg, steeds vragend waarom ze geen sleutel gebruikten. Noor heeft haar duidelijk proberen te maken dat ik op het strand zat. Haha, Ben benieuwd wat oma nu van me denkt. Ze begint in ieder geval direct te slepen met een tafeltje dat ze onder ons raam neerzet. Is dit nou om gemakkelijker naar binnen te kunnen klimmen, of is het gewoon ons eigen familietafeltje?

Fresco's
De rest van de dag blijven we in het koele heldere water. Het avondeten levert een debacle op als Anna en Noor vinden dat ik niet de hele rekening moet betalen vanwege het ontbreken van de helft van de gerechten op het menu, een totaal andere salade die Anna krijgt dan het plaatje (....) en de, ik geef het toe, achteloosheid die het bedienende meisje tentoonspreidt. Gelukkig heeft het restaurant zelf ook wel iets door en halveert uit zichzelf al de rekening. 
We verkennen nog even het dorpje. Op de begraafplaats staat bij vrijwel alle graven een flesje water. 'Tegen de hitte?' vraagt Anna zich af. Een vrouw, zittend bij een graf, snelt op ons toe met een sleutel als we de deur van de kleine kerk bereiken. We mogen even binnen kijken en zien de door plaatselijke kunstenaars opgefriste fresco's die alle muren en het plafond bedekken. Een fel geheel. Ik vind het mooi, maar volgens Anna past dit niet bij een kerk. Beter ouder en verweerd.
Aan de andere kant van de weg wordt ons oog getrokken door bouwsels van planken en takken. Stallen. Denken we eerst nog naïef. Tot we een vrouw 'haar tuin' zien besproeien. We kunnen niet geloven dat hier mensen wonen! Ertussen staat een camper uit de Brabantse Kempen. Wat doet deze hier!?