Privé-excursie door Galicica

4 augustus 2015
Omdat we niks voelen voor een excursie met de vrijwel enige touragency in Ohrid, maar wel nationaal park Galicica in willen, ga ik op zoek naar een privégids. Dat lukt heel snel! Via de neef van de eigenaresse van ons appartementje in de oude binnenstad van Ohrid ontmoet ik de man die hier een éénkamer-museumpje is begonnen over A. Den Doolaard. Den Doolaard is met zijn boeken over Macedonië (dertiger jaren?) misschien wel de motor geweest achter het huidig toerisme hier. Gids Misjó heeft zelf een boek over Den Doolaard geschreven, naast nog andere boeken. Hij is geboren in een dorp in de buurt en spreekt prima Nederlands! 
We zijn blij want hebben nog te weinig natuur van het land gezien naar onze zin. 

Corruptie
Misjó rijdt ons eerst om het park heen naar een ingang bij het Prespameer. Hij vertelt van alles en politiek is zijn favoriete onderwerp. Beter: de corruptie in het land. Een regering die ongebreidelde toeristische groei stimuleert zonder plan, wel investeert in 113 monumenten die de status van de hoofdstad moeten liften maar niet in goede wegen, die riet uit het meer van Ohrid wil verruilen voor aanleg van strand, een snelweg wil aanleggen dwars door het nationale park, een ski-oord planten bovenop de nu nog onbedorven bergen en onlangs 2000 palmen uit het buitenland aankocht voor 500 euro elk. Die laatste staan er erg zielig bij trouwens (in de winter daalt het kwik in dit gebied bovendien behoorlijk onder nul ...). Volgend jaar april zijn er verkiezingen. Ambtenaren, meer dan vijftig procent van de beroepsbevolking, moeten bewijzen dat ze op de partij van de huidige president stemmen. Maar het borrelt behoorlijk onder de oppervlakte.

Communistisch
We drinken koffie bij een voormalig communistisch hotel waar tot de zeventiger jaren alleen Partijleden konden logeren. Misjó kent de huidige eigenaren, een Macedonisch stel dat na 36 jaar in New Jersey drie jaar geleden terugkeerde op vaderlandse bodem, en krijgen een kleine rondleiding. De sobere kamers liggen aan één lange gang en er is één hele grote 'eetzaal'. Vanuit het hotel heb je een fantastisch uitzicht op het stille meer. We zien bijna niemand. Omdat het aantal kamers beperkt is, komen hier geen groepen toeristen, maar het is ook nauwelijks terug te vinden op internet. Laat staan bereikbaar met openbaar vervoer. Een droomplek! We zouden er best een paar dagen willen logeren. 

Zonlicht
Het Nationale Park Galicica is veel groener dan we tot nu toe in Macedonië gezien hebben. Ik begrijp nu ook dat veel bos door houtkap vroeger verloren is gegaan, maar er nooit meer iets is teruggezet. Tegenwoordig is die kap verboden, maar een herstelplan is er niet. 
We rijden naar 1600 meter hoogte vanwaaruit je op het meer van Ohrid kijkt, maar aan de andere kant ook een stuk Prespameer ziet. Het is er prachtig. Diep beneden ons kijken we later op Trpejca, waar we geweest zijn. Het zonlicht weerspiegelt in lange kolommen op het water. In de verte komt er onweer aan.
Misjó neemt ons mee naar zijn geboortedorp en vertelt over de veranderingen. Middenin pronkt een oranje gepleisterd, gloednieuw huis. Van de slager. De weg naar het dorp toe werd pas een jaar of dertig geleden geasfalteerd.

Verlaten
Mooiste verrassing is het oude dorp Konsjko, hoog in de bergen gelegen en verlaten toen de inwoners vijf kilometer lager tegen de bergwand een nieuw dorp bouwden. De huizen staan bijna allemaal leeg maar zijn nooit opgeruimd. Een vreemde gewaarwording. Mensen hebben er jaren geleden gewoon de deur achter zich dicht getrokken. Ik zie nog gordijnen hangen, en een stapel oude tuinstoelen bij een voordeur. Zes bewoners zijn gebleven, ouderen die hun geboortegrond niet willen verlaten. Ze wonen hier zonder electriciteit, zonder waterleiding. En tussen de vaak half ingestorte huizen van voormalige buren. Gekgenoeg oogt het dorp niet als een spookstad, maar eerder als een schilderachtig tafereel, alles werd hier met eigen handen gebouwd. En dat is nog goed te zien. De muren zijn van stenen verbonden met leem. Overal staan bomen met vruchten. Een oude vrouw passeert ons, haar ezel beladen met flessen water, net terug van de put. Ze is tachtig jaar.